خیلی وقته که تو وبلاگ پسر عزیزم چیزی ننوشتم و دلیل اصلیش هم اینه که فرصت خیلی کمی دارم که بشینم پای سیستم و بنویسم و از طرفی هم هر وقت کامپیوتر روشن بشه بلا استثنا کیاوش میاد و دقیقا میره جلوی مانیتور میشینه و از جاش هم جم نمیخوره. موس و کیبورد هم که دیگه از دستش در امان نیستن. الان هم که من فرصت پیدا کرده کیاوش به همره باباییش رفته بیرون. این روزها من و بابایی احساس میکنیم که زمان چقدر روزد میگذره و انگار خیلی زود یکسال گذشت. از زمانی که کیاوشی اومد تو دل مامان تا زمانی که به دنیا اومد و برای اولین بار بغلش کردم تا الان که یکسالش شده و ماشاءالله کلی بلا شده و یه عالمه شیطونی یاد گرفته. تا هنوز سر و کله اش پیدا نشده من برم سر ا...
نقاشی جنگی
